ریشه ما در زمین خاکساری از صائب تبریزی غزل 1047

1 ریشه ما در زمین خاکساری محکم است گلبن امید ما در چار موسم خرم است

2 دامن محشر به فریاد سرشک ما رسد آستین تنگ میدان، گریه ما را کم است

3 چشم جود از روشنان عالم بالا مدار دیده خورشید، محتاج سرشک شبنم است

4 کاسه همسایه پا دارد، به ما جامی بده دور شاید بر مراد ما بگردد، عالم است

5 به که در جیب نمد آیینه را پنهان کنیم عالم از جهل مرکب یک سواد اعظم است

6 استقامت از مزاج آفرینش رفته است بیشتر رد و قبول اهل عالم توأم است

7 در به روی صورت دیوار نگشاییم ما هر که دارد حسن معنی در دل ما محرم است

8 از بیاض گردن او، فرد بیرون کرده ای است فرد خورشیدی که سر لوح کتاب عالم است

9 من که صائب پاک گوهرتر ز تیغ افتاده ام رشته کارم چرا چون زلف جوهر درهم است؟