خراب حالی ما از درازی از صائب تبریزی غزل 1664

1 خراب حالی ما از درازی دست است ز همت است که دیوار ما چنین پست است

2 ز نوبهار جهان رنگ اعتدال مجوی که عندلیب تهیدست و غنچه زرمست است

3 دل تو چون گل رعنا دو رنگ افتاده است وگرنه حسن خزان و بهار یکدست است

4 خلاصی دل ازان زلف آرزوی خطاست که مرغ، بی پر و بال است و کوچه بن بست است

5 به زهد خشک قناعت نمی توان کردن کنون که هر سر خاری پیاله در دست است

6 حساب دین و دل از ما به حشر اگر طلبند بهانه ای چو سر زلف یار در دست است

7 نبست غنچه منقار عندلیبان را فغان که چاشنی نوشخند گل پست است

8 چو غنچه سر به گریبان کشیده ام صائب ز بس به چشم من این سقف نیلگون پست است