دل ما روشن از افلاک نگردد از صائب تبریزی غزل 4779

1 دل ما روشن از افلاک نگردد هرگز تیغ از دامن تر پاک نگردد هرگز

2 صافی و تیرگی آب ز سرچشمه بود بی دلی پاک، سخن پاک نگردد هرگز

3 چشمه روشن خورشید اگر خشک شود آب در دیده افلاک نگردد هرگز

4 صرف پاکی مکن اوقات که سیلاب بهار تا به دریانرسد پاک نگردد هرگز

5 جام جم تا اثر از چرخ بود در دورست چون اثر خیر بود، خاک نگردد هرگز

6 چهره عالم ازو رنگ بهاران دارد کز خزان خشک رگ تاک نگردد هرگز

7 پرده شوخی آن حسن نشد سبزه خط برق پوشیده ز خاشاک نگردد هرگز

8 نگشاید گره از غنچه پیکان به نسیم دل که افسرده شود چاک نگردد هرگز

9 غیر وقت آنچه شود فوت ز اسباب جهان عارفان را مژه نمناک نگردد هرگز

10 خنده زخمی است که جان بردن از و دشوارست زنده دل آن که طربناک نگردد هرگز

11 هر که از عاقبت بیخبری با خبرست صائب از باده طربناک نگردد هرگز