1 چشم ما را پرده غفلت شد ابروی سفید باز ناورد از ختا این نافه را موی سفید

2 دیگران را گر ز پیری صبح آگاهی دمید شد دل ما شیر مست غفلت از موی سفید

3 کی شود طبع هوسناکان زپیری تنگدل؟ ماه عید طفل طبعان است ابروی سفید

4 از جوانان نیست کم چون زنده دل افتاد پیر صبح می رو بد زدلها غم به گیسوی سفید

5 با سیه رویان بود عفو خدا را روی حرف قابل اقبال نبود نامه را روی سفید

6 تار و پود زندگانی را پریشان کردن است جمع کردن خنده را چون صبح با موی سفید

7 کاکل عنبرفشان بر پشت آن سیمین بدن هست چون خط سیه بر پشت آهوی سفید

8 هر که صائب روی گردان شد زاهل روزگار می برد از ظلمت آباد جهان روی سفید