ساقی ما از می گلگون به از صائب تبریزی غزل 1126

1 ساقی ما از می گلگون به دور افتاده است همچو ساغر آن لب میگون به دور افتاده است

2 در دل شب عاشقان را حلقه بر در می زند گرد رویش تا خط شبگون به دور افتاده است

3 شمع در پیراهن فانوس گردیده است آب تا ز رقص آن قامت موزون به دور افتاده است

4 می کشد خط بر زمین از شرمساری گردباد در بیابانی که این مجنون به دور افتاده است

5 تا که دیگر در خمار افتاده، کز هر لاله ای هر طرف پیمانه ای پر خون به دور افتاده است

6 می نشیند گردباد از پا به اندک جلوه ای تا غبار کیست در هامون به دور افتاده است؟

7 جای حیرت نیست گر من پایکوبان گشته ام خم به زور باده چون گردون به دور افتاده است

8 تا به آب غیب، ایمان تازه سازی هر نفس بنگر این نه آسیا را چون به دور افتاده است

9 صائب از وحدت نیفتد نوبهار از جوش گل در هزاران لفظ یک مضمون به دور افتاده است