به غیر دل که عزیز و نگاه از صائب تبریزی غزل 1775

1 به غیر دل که عزیز و نگاه داشتنی است جهان و هر چه در او هست، واگذاشتنی است

2 نظر به هر چه گشایی درین فسوس آباد دریغ و درد بر اطراف او نگاشتنی است

3 چه بسته ای به زمین و زمان دل خود را؟ گذشتنی است زمان و زمین گذاشتنی است

4 ترا به خاک زند هر چه را برافرازی به غیر رایت آهی که برفراشتنی است

5 همین سرشک ندامت بود دل شبها درین زمین سیه، دانه ای که کاشتنی است

6 به شکر این که ترا چشم دل گشاده شده است به هر چه هست، ز عبرت نظر گماشتنی است

7 کسی که درد دلش را فشرده، می داند که درد نامه صائب به خون نگاشتنی است

8 اگر به خون ننویسی، به آب زر بنویس که عزت سخن اهل درد، داشتنی است