سخنوران که درین بوستان از صائب تبریزی غزل 3915

1 سخنوران که درین بوستان نوا سازند کباب یکدگر از شعله های آوازند

2 مبین به چشم حقارت شکسته بالان را که در گرفتن عبرت هزار شهبازند

3 چگونه کاسه پرزهر مرگ را نوشند جماعتی که بدآموز نعمت ونازند

4 شوندکامروا چون دعای دامن شب جماعتی که مشکین خطان نظربازند

5 هلاک کنج لب وگوشه های آن چشمم که دلپذیر تر از گوشه های شیرازند

6 ز رفتگان ره دشوار مرگ شد آسان گذشتگان پل این سیل خانه پردازند

7 نمی رسند به معراج گفتگو صائب جماعتی که به دعوی بلند پروازند