1 تنها نه صفا خط ز لب لعل بتان برد کاین مور حلاوت ز شکر خند نهان برد

2 تمکین تو از کوه گران گرد برآورد رفتار تو آسودگی از سرو روان برد

3 شد جوشن داودی ما لاغری از تیغ این موج خطر کشتی ما را به کران برد

4 محشور شود رو به قفا روز قیامت هرکس که ز دنیا دل وچشم نگران برد

5 در دایره چرخ ز اسباب فراغت آسودگیی بود که مرکز ز میان برد

6 تا شوق مرا سر به بیابان جنون داد درد طلب آسودگی از سنگ نشان داد

7 افتاد به زندان مه مصر از چه کنعان از منزل اول به دوم راه توان برد

8 ممنون پر وبال چو تیریم ز غفلت هر چند که ما را به هدف زور کمان برد

9 از عمر سبکسیر نشد غفلت من کم در رهگذر سیل مرا خواب گران برد

10 باریک نگردیده چو موی کمر از فکر صائب نتوان راه به آن تنگ دهان برد