بتوان به آه کام دل از آسمان از صائب تبریزی غزل 2097

1 بتوان به آه کام دل از آسمان گرفت زور کمان به گرمی آتش توان گرفت

2 می بایدش ز حاصل ایام دست شست سروی که جای بر لب آب روان گرفت

3 از ترکتاز عشق شکایت چسان کنم؟ کاین لشکر از سپاه من اول زبان گرفت

4 از وعده دروغ دل از دست می دهیم یوسف به سیم قلب ز ما می توان گرفت

5 دندان به دل فشار که آب حیات رفت هر تشنه کاین عقیق به زیر زبان گرفت

6 چون صبح هر که سینه خود را نمود صاف عالم چو آفتاب به تیغ زبان گرفت

7 صائب ز خود برآی که چون تیغ آبدار هر کس برون ز خویشتن آمد جهان گرفت