می توان در زلف او دیدن دل از صائب تبریزی غزل 14

1 می توان در زلف او دیدن دل بی تاب را پرده پوشی چون کند شب گوهر شب تاب را

2 غیرت طاق دلاویز خم ابروی او همچو ناخن می خراشد سینه محراب را

3 دیده حسرت عنان عمر نتواند گرفت هیچ دامی مانع از جولان نگردد آب را

4 چون عنانداری کنم دل را، که چشم شوخ او شهپر پرواز می گردد دل بی تاب را

5 در لباس عاریت چون ابر آرامش مجو برق زیر پوست باشد جامه سنجاب را

6 خاکیان را بحر رحمت می کند روشنگری موجه دریاست صیقل، ظلمت سیلاب را