درین سفر که توکل شده است از صائب تبریزی غزل 5724

1 درین سفر که توکل شده است راهبرم یکی است نسبت زنار و توشه با کمرم

2 چنان ربوده مرا لذت سبکباری که تن به گرد یتیمی نمی دهد گهرم

3 سپهر نقطه پرگار شد ز حیرانی همین منم که به پایان نمی رسد سفرم

4 چنین که در رگ من ریشه کرده خامیها در آفتاب قیامت نمی رسد ثمرم

5 ز خانه دشمن من چون حباب می خیزد نهان به پرده راز خودست پرده درم

6 درین ریاض من آن لاله سیه کارم که آب خضر شود خون مرده در جگرم

7 چگونه خون نچکد از کلام من صائب که موج اشک شکسته است شیشه در جگرم