به آه برق عنان من آسمان از صائب تبریزی غزل 1706

1 به آه برق عنان من آسمان تنگ است که بر خدنگ قضا، خانه کمان تنگ است

2 جنون فضای بیابان عشق می خواهد رباط عقل به این لشکر گران تنگ است

3 به گوشه دل ما چون بر توانی برد؟ که بر غزال تو صحرای لامکان تنگ است

4 چگونه بلبل ما زان چمن برون نرود که از هجوم صفا جای باغبان تنگ است

5 سیاه خانه نشینان لامکان دشتیم به خیل حشمت ما عرصه مکان تنگ است

6 زبان ز عهده گفتار چون برون آید؟ بر این محیط سبکسیر، ناودان تنگ است

7 به قدر وسع معاش است خلق را میدان عجب نباشد اگر خلق مفلسان تنگ است

8 شکنج زلف تو دست کدام دل گیرد؟ به زایران حرم، راه نردبان تنگ است

9 کدام نعمت الوان به این رسد صائب؟ که تنگ روزیم و یار را دهان تنگ است