1 نه تنها از نشاط می لب جانانه می خندد که سر تا پای او چون شاخ گل مستانه می خندد

2 چه پروا دارد از سنگ ملامت هر که مجنون شد؟ که کبک مست در کهسارها مستانه می خندد

3 زخجلت می کند صد پیرهن تر گریه تلخش درین گلزار چو گل هر که بیدردانه می خندد

4 نمی گردد دل آگاه شاد از عشرت دنیا درین ماتم سرا یا طفل یا دیوانه می خندد

5 شد از اشک پشیمانی شفق گون صبح را دامن سزای آن که از غفلت درین غمخانه می خندد

6 حباب آسا به باد بی نیازی می دهد سر را درین دریا سبک عقلی که بیباکانه می خندد

7 زغربت می گشاید عقده دل تنگدستان را چو دور از طره شمشاد گردد شانه می خندد

8 نشاط خواجه غافل بود از جمع سیم و زر که از بالای گنج این جغد در ویرانه می خندد

9 اگر خارست، اگر گل، مایه خوشحالیی دارد کلید و قفل این منزل به یک دندانه می خندد

10 نه از شادی است، بر وضع جهانش خنده می آید درین عبرت سرا صائب اگر فرزانه می خندد