نیست از داغ جنون پروا دل از صائب تبریزی غزل 217

1 نیست از داغ جنون پروا دل غم پیشه را دیده شیرست کرم شبچراغ این بیشه را

2 راز عشق از دل تراوش می کند بی اختیار این شراب برق جولان می گدازد شیشه را

3 پیر را طول امل بیش از جوان پیچید به هم می کند مطلق عنان خاک ملایم ریشه را

4 نیست غافل عشق بی پروا ز مرگ کوهکن نقش شیرین می کند شیرین دهان تیشه را

5 صائب از اندیشه موی میان غافل مباش کاین ره باریک نازک می کند اندیشه را