نیست یک تن در جهان گویا، از صائب تبریزی غزل 1022

1 نیست یک تن در جهان گویا، اگر گویا دل است چشم بینا پرده خواب است اگر بینا دل است

2 هست از وحدت خزان و نوبهار او یکی بوستان آفرینش را گل رعنا دل است

3 هیچ جا چون شعله جواله اش آرام نیست خاک دامنگیر آن سرو سهی بالا دل است

4 می نماید پست اگر در دیده کوتاه بین پیش ارباب بصیرت، عالم بالا دل است

5 با تن آسانی میسر نیست اهل دل شدن هر که شب از غنچه خسبان است سر تا پا دل است

6 از تجلی طور چون مجنون بیابانگرد شد آن که پا برجاست پیش جلوه لیلا، دل است

7 بیغمان را گر بود میخانه باغ دلگشا عاشقان را چشم پر خون ساغر و مینا دل است

8 خسروان را گر بود شبدیز و گلگون زیر ران اهل معنی را براق آسمان پیما دل است

9 بزم بی دردان اگر روشن ز شمع است و چراغ گوهر شب تاب ما در ظلمت شبها دل است

10 دل به دریاکردگان را زورقی در کار نیست موج را بال و پر پرواز در دریا دل است

11 دل قوی چون شد، نیندیشد ز موج حادثات لنگر آرامشی گر دارد این دریا دل است

12 گوشه امنی که از سیل حوادث ایمن است بی گزند چشم بد صائب درین دنیا دل است