نه خط ز خال لب یار سر برآورده از صائب تبریزی غزل 1751

1 نه خط ز خال لب یار سر برآورده است که در هوای شکر، مور پر برآورده است

2 میان شبنم و گل، پرده حجاب شده است ترا کسی که ز اهل نظر برآورده است

3 سبک عنانی زلف از تپیدن دلهاست ز بیقراری ما، دام پر برآورده است

4 زخنده اش جگر خاک شکرستان است لبی که مور مرا از شکر برآورده است

5 تو شیشه جان غم خود خور که عشق سنگین دل مرا چو کبک به کوه و کمر برآورده است

6 به خون باده گلرنگ تشنه زان شده ام که از حریم توام بیخبر برآورده است

7 به لامکان حقیقت کجا رسد زاهد؟ که زهد بر رخش از قبله، در برآورده است

8 مشو ز لاله سیراب و داغ او غافل که لیلیی ز سیه خانه سر برآورده است

9 همای عشق که افلاک سایه پرور اوست در آشیانه ما بال و پر برآورده است

10 مگر به فکر لب او فتاده ای صائب؟ که ناله های تو رنگ دگر برآورده است