بلبل نمی شود به قفس از چمن از صائب تبریزی غزل 677

1 بلبل نمی شود به قفس از چمن جدا فانوس، شمع را نکند ز انجمن جدا

2 حیرت مباد پرده بینایی کسی! کز یوسفیم در ته یک پیرهن جدا

3 هشدار کز خراش دل سنگ خاره شد آخر به تیغ کوه، سر کوهکن جدا

4 از دورباش سینه گرم ایستاده است فانوس وار از تن من پیرهن جدا

5 گر پی برد به چاشنی آن دهن نفس مشکل به حرف و صوت شود زان دهن جدا

6 چون خامه در محبت هم بس که یکدلند از هم نمی کند دو لبش را سخن جدا

7 صائب ز من مپرس حضور وطن که کرد اندیشه غریب، مرا از وطن جدا