نه بوی گل، نه رنگ لاله از از صائب تبریزی غزل 337

1 نه بوی گل، نه رنگ لاله از جا می برد ما را به گلشن لذت ترک تماشا می برد ما را

2 دو عالم از تمنا شد بیابان مرگ ناکامی همان خامی به دنبال تمنا می برد ما را

3 مکن تکلیف همراهی به ما ای سیل پا در گل که دست از جان خود شستن به دریا می برد ما را

4 اگر چه در دو عالم نیست میدان جنون ما همان بی طاقتی صحرا به صحرا می برد ما را

5 کمند جذبه خورشید اگر رحمت نفرماید که چون شبنم ازین پستی به بالا می برد ما را؟

6 چنان آماده عشقیم از فیض سبکروحی که حسن صورت دیوار از جا می برد ما را

7 به طوفان گوهر از گرد یتیمی برنمی آید چه گرد از چهره دل موج صهبا می برد ما را؟

8 که باور می کند با این توانایی ز ما صائب؟ که چشم ناتوان او به یغما می برد ما را