شهد در خانه پر روزن زنبور از صائب تبریزی غزل 1565

1 شهد در خانه پر روزن زنبور یکی است شمع هر چند که بسیار بود، نور یکی است

2 غنچه بیهوده سرانگشت نگارین کرده است ناخن آن کس که زند بر دل ناسور یکی است

3 در محیطی که ز دل نقش دو عالم شوید آن که از صفحه خاطر نشود دور یکی است

4 سفر از خویش چو کردی، همه جا معراج است منبر و دار، بر حالت منصور یکی است

5 تا به دریا نرسد سیل، نمی آرامد پیش ما خانه ویرانه و معمور یکی است

6 الفت آهوی وحشی گرهی بر بادست شوخ چشمی که نگردد ز نظر دور یکی است

7 ابر رحمت نکند فرق گل و خار از هم عزت مست درین مجلس و مستور یکی است

8 عشق باری است که در پله برداشتنش کمر طاقت کوه و کمر مور یکی است

9 خاک گردید و نشد چهره اش از می گلفام طالع جام من و کاسه طنبور یکی است

10 غرض از ظرف اگر خوردن آب است و طعام کاسه چوبین من و کاسه فغفور یکی است

11 سخن آن است کز او زنده دلی گرم شود لب افسرده بیانان و لب گور یکی است

12 بی بصیرت چه شناسد سخن صائب را؟ تلخ و شیرین به مذاق دل رنجور یکی است