نسیم نوبهاران بر دماغم از صائب تبریزی غزل 2839

1 نسیم نوبهاران بر دماغم بار می‌گردد گل بی‌خار در پیراهن من خار می‌گردد

2 تن خاکی نگیرد پیش راه پاکدامانان که در بر روی یوسف باز از دیوار می‌گردد

3 نهد احسان ساقی تاج لعل از باده‌اش بر سر سر هرکس که در میخانه بی‌دستار می‌گردد

4 چنان ترسیده است آیینه‌ام از پرتو منت که از صیقل جهان بر دیده من تار می‌گردد

5 ز سختی‌های دوران می‌شود دشوارها آسان مصور صورت شیرین درین کهسار می‌گردد

6 نباشد در جگر آب مروت بحر را، ورنه چو گوهر جام ما از قطره‌ای سرشار می‌گردد

7 ندارد با زمین گیران غفلت گفت‌وگو سودی ره خوابیده کی ز آواز پا بیدار می‌گردد؟

8 نگردانند از سنگ ملامت رو خداجویان که چون سیلاب سنگین شد سبک‌رفتار می‌گردد

9 درشتی‌های ره را عذرخواهی نیست چون منزل اگر مردن نباشد زندگی دشوار می‌گردد

10 در ایام کهنسالی ز دنیا رو به عقبی کن که می‌افتد به هرسو مایل این دیوار می‌گردد

11 ز بی‌آرامی از نقش مراد افتاده‌ای غافل چو شد استاده آب آیینه گلزار می‌گردد

12 در پوشیده سد ره شود مهمان غیبی را گران‌خوابی حجاب دولت بیدار می‌گردد

13 دل روشن ز حرف و صوت هیهات است بگشاید بر این آیینه عکس طوطیان زنگار می‌گردد

14 چرا اندیشم از زخم زبان ناصحان صائب؟ که سوهان از درشتی‌های من هموار می‌گردد