نافه چین را گریبان پاره سازد موی تو از صائب تبریزی غزل 6478

1 نافه چین را گریبان پاره سازد موی تو بوی پیراهن گره بندد به دامن بوی تو

2 گر چه از رخسار گلگون نوبهار عالمی می زند بر سینه سنگ آتش ز دست خوی تو

3 تا چها با خون گرم لاله حمرا کند خار بن را نافه چین می کند آهوی تو

4 چشم حیرت وام می گیرد ز طوق قمریان سرو در وقت خرام قامت دلجوی تو

5 تا نفس دارد نمی افتد به فکر بازگشت هر که از خود می دود بیرون به جست و جوی تو

6 زیر دیوار خجالت معتکف گردیده است قبله اسلام از شرم خم ابروی تو

7 نقش را بر آب در آتش بود نعل سفر حیرتی دارم که چون استاد خط بر روی تو

8 گر به سهو از غنچه و گل بالش و بستر کنی می شود نیلوفری از بوی گل پهلوی تو!

9 چون نگردد صائب از کیفیت حسنت خراب؟ می شود میگون لب ساغر ز گفت وگوی تو