راز من نقل مجالس ز صفای از صائب تبریزی غزل 1459

1 راز من نقل مجالس ز صفای گهرست همچو آیینه مرا هر چه بود در نظرست

2 زین چه حاصل که رخ یار مرا در نظرست؟ چشم حیرت زدگان حلقه بیرون درست

3 توشه برداشتن آیینه سبکباران نیست جگر خویش خورد هر که به ما همسفرست

4 به خموشی چمن آرا لب مرغان را بست سنگ دندان پریشان سخنان گوش کرست

5 تکیه بر دوستی ساخته خلق مکن کاین بنایی است که ناساخته زیر و زبرست

6 پنبه بر داغ دل هر که گذاری امروز تیغ خورشید قیامت چو برآید، سپرست

7 هر که در چشمه سوزن سفر دریا کرد سفرش باد مبارک که حدیدالبصرست

8 شکرابی که ازان عیش رقیبان تلخ است به مذاق من دلسوخته شیر و شکرست

9 خار را تشنه جگر سر به بیابان ندهد هر که چون آبله در راه طلب دیده ورست

10 گر چه موی کمر و رشته جان باریک است جاده حسن سلوک از همه باریکترست

11 صائب این آن غزل حضرت سعدی است که گفت عشقبازی دگر و نفس پرستی دگرست