زنگ آیینه من صحبت بیدردان از صائب تبریزی غزل 1486

1 زنگ آیینه من صحبت بیدردان است نفس سوختگان مغز مرا ریحان است

2 نعل پیران بود از قامت خم در آتش این کمانی است که چون تیر، سبک جولان است

3 آفتابی که بود ایمن از آسیب زوال قرص نانی است که بر سفره درویشان است

4 آسیایی که ز خود آب بیرون می آرد زیر گردون سبکسیر همین دندان است

5 می دهد زود سر سبز ز غفلت بر باد هر که چون پسته درین بزم لبش خندان است

6 نیست در قافله گریه ما پیش و پسی صدف دیده ما پر گهر غلطان است

7 می رسد زود به خورشید چو شبنم صائب دیده هر که درین سبز چمن حیران است