1 یار راه شکوه ام از چین ابرو بسته است پیش این سیلاب آتش را به یک مو بسته است

2 می زند بسیار راه دین و دل چون رهزنان پرده ای کز شرم آن عیار بر رو بسته است

3 نیست لیلی غافل از احوال دورافتادگان گرد مجنون حلقه ها از چشم آهو بسته است

4 وقت تصویر دهان یار، نقاش ازل از میان نازک او خامه مو بسته است

5 بوسه ها بر دست خود داده است معمار ازل تا به اقبال بلند آن طاق ابرو بسته است

6 می زند طول امل از سادگی نقشی بر آب ورنه آب زندگانی را که در جو بسته است؟

7 پله تن نیست جای لنگر جان عزیز دل عبث بر صحبت یوسف ترازو بسته است

8 صائب از اندیشه ملک سلیمان فارغ است هر که دل در چین زلف آن پریرو بسته است