عمر من در سایه آن قامت از صائب تبریزی غزل 1359

1 عمر من در سایه آن قامت دلجو گذشت از چنان حیرت فرا سروی چسان این جو گذشت؟

2 محمل لیلی سبکسیرست، ورنه بارها چشم مجنون در دویدن از رم آهو گذشت

3 همچنان بیگانه از دین است چشم کافرش گر چه عمش جمله در محراب آن ابرو گذشت

4 زهره شیران شود از دیدن همچشم آب یارب از نظاره لیلی چه بر آهو گذشت

5 از نگه می شد غبارآلود آب گوهرش از غبار خط چه یارب بر عقیق او گذشت

6 بر بیاض عارض او از غبار خط نرفت آنچه بر روز من از زلف سیاه او گذشت

7 از سیاهی ره برون بی خضر بردن مشکل است سرمه خونها خورد تا زان نرگس جادو گذشت

8 بر دم صد تیغ عریان پا نهادن مشکل است تند نتواند نگاه از چین آن ابرو گذشت

9 دیده روشن نمی ماند درین بستانسرا دید تا خورشید را شبنم ز رنگ و بو گذشت

10 دست از آب زندگی نتوان به خاک تیره شست وای بر آن کس که بهر نان ز آب رو گذشت

11 ترک خودبینی نمی آید ز هر ناشسته روی سرو نتوانست با آزادگی زین جو گذشت

12 در دل او ره ندارد، ورنه صائب بارها تیر آه من ز سنگ از قوت بازو گذشت