1 تازه دارد دل من خار و خس مژگان را این سفالی است که سیراب کند ریحان را

2 پاس دل دار که تا دانه نگردد سرسبز نرود قطره آبی به گلو دهقان را

3 نقد احسان فلک همسفر سیماب است پهن چون صبح به دریوزه مکن دامان را

4 جز سر دار فنا کیست به گردن گیرد در همه روی زمین این سر بی سامان را

5 حسن آن نیست که در پله پستی ماند نیست حاجت رسن و دلو مه کنعان را

6 سیر چشمی به نظر میل کشد همت را بی نیازی به جگر داغ نهد احسان را

7 دل عاشق چه غم از شورش محشر دارد؟ نیست اندیشه سیلاب ده ویران را

8 ابر رحمت به غبار دل ما درمانده است هم مگر تیغ تو آبی زند این میدان را

9 می پرستان سخن نگیرند به خویش شیشه دربار بود قافله مستان را

10 کیست جز خامه صائب که زوالش مرساد آن که دارد به سخن زنده دل اصفاهان را