1 دل من تیره ز بسیاری گفتار شده است زین پریشان نفس آیینه من تار شده است

2 چون سیه روی نباشم، که ز بیمغزی ها مد عمرم چو قلم صرف به گفتار شده است

3 همچو رهزن به دلش دیدن منزل بارست هر که را درد طلب قافله سالار شده است

4 هست آگاه ز محرومی من از دیدار طفل شوخی که تهیدست ز گلزار شده است

5 می گدازد چو مه چارده از دیده شور ساغر هر که درین میکده سرشار شده است

6 نیست از دوزخم اندیشه که از شرم گناه هر سر مو به تنم ابر گهربار شده است

7 چون سپندست سویدا به دلم بی آرام خال تا گوشه نشین دهن یار شده است

8 تن به تسلیم و رضا ده که ازین خوش نفسان خار در پیرهن من گل بی خار شده است

9 صائب از سنگ ملامت گله ای نیست مرا کبک من مست ازین دامن کهسار شده است