کلک من شعله برجسته این از صائب تبریزی غزل 1497

1 کلک من شعله برجسته این نه لگن است شمع من باعث دلگرمی هفت انجمن است

2 تا خراشیده نگردد، نشود صاحب نام دل رنگین سخنان همچو عقیق یمن است

3 به که مقراض به سررشته امید زنم زخم را بخیه درین ملک ز تار کفن است

4 زرپرستان بپرستند چو خورشید بلند کرم شب تابی اگر در دل زرین لگن است

5 به سر آمد شب غربت، غم دل کرد سفر بعد ازین فصل شکر خنده صبح وطن است

6 نارسا گر نبود مستمع صاحب هوش کوتهی زینت شایسته زلف سخن است

7 سخن است این که شود تشنه لبی کم ز عقیق لب او می مکم و آتشم اندر دهن است