ای کوه بیستون که چنین از صائب تبریزی غزل 6905

1 ای کوه بیستون که چنین سرکشیده‌ای بازوی آهنین مرا دور دیده‌ای!

2 ای دل که در هوای خط و زلف می‌پری آخر کدام دانه ازین دام چیده‌ای؟

3 امروز مستی تو دو بالای باده است معلوم می‌شود لب خود را مکیده‌ای

4 داری خبر ز روی زمین، گرچه از حیا جز پشت پای خویش مقامی ندیده‌ای

5 شوخی چنان که تا نظر از هم گشوده‌ام از دل چو اشک بر سر مژگان دویده‌ای

6 واقف نه‌ای ز لذت عشق نهان ما یک گل به ترس و لرز ز گلشن نچیده‌ای

7 از خون گرم روز جزا سر برآورد در هر دلی که نشتر مژگان خلیده‌ای

8 چون داغ، دل به لاله باغ جهان مبند مرده است این چراغ، نفس تا کشیده‌ای

9 گوش هزار نغمه‌سرا بر دهان توست صائب چه سر به جیب خموشی کشیده‌ای؟