مبین ز موج تهیدست خوار از صائب تبریزی غزل 589

1 مبین ز موج تهیدست خوار دریا را که روی کار بود پشت کار دریا را

2 شکسته تا نشوی چون حباب هیهات است که همچو موج کشی در کنار دریا را

3 ز کوه صبر فزون گشت بی قراری دل کف سبک نکند بردبار دریا را

4 به عجز حمل مکن کز بزرگواریهاست که هر سفینه کشد زیر بار دریا را

5 نکرد تلخی غم را علاج، باده لعل نساخت آب گهر خوشگوار دریا را

6 غرض رساندن فیض است، ورنه در ایجاد حباب و موج نیاید به کار دریا را

7 نمی شود نفس پاک گوهران باطل بخار می شود ابر بهار دریا را

8 گران رکابی کشتی نمی تواند کرد علاج رعشه بی اختیار دریا را

9 ز بی قراری عاشق خبر دهد صائب به سر زدن کف بی اختیار دریا را