مزن بر سنگ پیش سخت رویان از صائب تبریزی غزل 359

1 مزن بر سنگ پیش سخت رویان گوهر خود را به هر آیینه تاریک منما جوهر خود را

2 تو ای پروانه عاجز، تلاش قرب آتش کن که من از گرمی پرواز می سوزم پر خود را

3 ازان خورشید بر گرد جهان سرگشته می گردد که بر فتراک صاحب دولتی بندد سر خود را

4 کسی تا چند پنهان چون زره زیر قبا دارد ز بیم تیر باران حسودان جوهر خود را؟

5 نیم مجنون اگر در دامن گردون نیندازم نهد گر بر سرم خورشید تابان افسر خود را

6 نیامد مهر تابان بر سر بالین من صائب به خون رنگین نکردم تا چو شبنم بستر خود را