مردان اگر نفس به فراغت از صائب تبریزی غزل 4151

1 مردان اگر نفس به فراغت کشیده‌اند در زیر آب تیغ شهادت کشیده‌اند

2 آن‌ها که در بلندی فطرت یگانه‌اند در شهر خویش تلخی غربت کشیده‌اند

3 مردانه می‌روند چو مجنون به کام شیر جمعی که چارموجه کثرت کشیده‌اند

4 از بار کوه قاف ندزدند دوش خویش تا سایلان گرانی منت کشیده‌اند

5 از زهر مرگ تلخ نسازند روی خویش آن‌ها که جام تلخ نصیحت کشیده‌اند

6 از تاب عارض تو سلامت‌گزیدگان خود را به آفتاب قیامت کشیده‌اند

7 صائب بهشت نسیه خود نقد کرده‌اند جمعی که پا به دامن عزلت کشیده‌اند