اهل معنی به سخن بلبل بستان خودند از صائب تبریزی غزل 3507

1 اهل معنی به سخن بلبل بستان خودند به نظر آینه دار دل حیران خودند

2 پای رغبت نگذارند به دامان بهشت همه در سیر گلستان ز گریبان خودند

3 جگر تشنه به سرچشمه حیوان نبرند این سکندرمنشان چشمه حیوان خودند

4 چشم چون لاله به لخت جگر خود دارند میزبان خود و مهمان سر خوان خودند

5 در ته توده خاکستر هستی چون برق گرم روشنگری آینه جان خودند

6 از خدا رنج خود و راحت مردم طلبند مرهم زخم کسان، داغ نمایان خودند

7 به نسیم سخن سرد پریشان نشوند همچو دستار سر صبح، پریشان خودند

8 عشوه خرمن گل را به جوی نستانند غنچه خسبان ریاضت گل دامان خودند

9 گاه در قبضه بسطند و گهی در کف قبض دمبدم قفل و کلید در زندان خودند

10 چه عجب گر سخن تلخ به شکر گویند که ز شیرین سخنیها شکرستان خودند

11 پرتو مهر به افسرده دلان ارزانی خانمان سوختگان شمع شبستان خودند

12 فرصت دیدن عیب و هنر خلق کجاست؟ که به صد چشم، شب و روز نگهبان خودند

13 خاطر جمع ازین قوم طلب کن صائب که پریشان شده فکر پریشان خودند