1 کیفیت می با لب شکرشکن توست نقلی که می از خویش برآرد دهن توست

2 کرده است شکرخند به شیرین دهنان تلخ این شور که در پسته شکرشکن توست

3 در دیده ما حاشیه گلشن رازست خطی که به گرد لب رنگین سخن توست

4 سروی چو تو این سبز چمن یاد ندارد پیراهن گل، تر ز قماش بدن توست

5 از غیرت پیچ و خم آن موی میان است هر تاب که در زلف شکن بر شکن توست

6 هر چند خط سبز بود آیه رحمت چون سبزه بیگانه گران بر چمن توست

7 از موی شکافان جهان است سرآمد این تیغ زبانی که نهان در دهن توست

8 خورشید کز او نعل فلکهاست در آتش پروانه پر سوخته انجمن توست

9 بر دوزخیان میوه فردوس حرام است دندان هوس کند ز سیب ذقن توست

10 صائب طمع بوسه ز دلدار فضولی است زان لقمه بکش دست که بیش از دهن توست