می کند وقت خوش از عمر برومند از صائب تبریزی غزل 531

1 می کند وقت خوش از عمر برومند مرا خونی وقت، بود خونی فرزند مرا

2 نخل تنهایی من میوه فراوان دارد نیست چون بی ثمران حاجت پیوند مرا

3 بحر و کان در نظرم چشم ترست و لب خشک رفته تا پای به گنج از دل خرسند مرا

4 تلخ و شیرین جهان در نظرم یکسان است زهرچشم است گوارا چو شکرخند مرا

5 صد بیابان ز غزالان رم من در پیش است همچو مجنون نتوان کرد نظربند مرا

6 نفس سرد، پر و بال شود آتش را هست محتاج به بند آن که دهد پند مرا

7 دانه سوخته جز آه ندارد ثمری نکند ابر گهربار برومند مرا

8 شادم از بی بری خویش درین باغ چو سرو که به خاطر گرهی نیست ز پیوند مرا

9 نیست جز پاکی دامن گنهم چون مه مصر کو عزیزی که برون آورد از بند مرا؟

10 دیده ام عاقبت اهل هنر را صائب نتوان کرد به تعلیم هنرمند مرا