مده به چشم و دل خویش راه، از صائب تبریزی غزل 592

1 مده به چشم و دل خویش راه، غفلت را به خلوت لحدانداز خواب راحت را

2 نگاه دار به دست دعای مظلومان عنان توسن چابک خرام دولت را

3 چو طوق فاخته جویای سرو قدی باش به هر شکار میفکن کمند وحدت را

4 کمند وحشی رم کرده، بستن چشم است تغافل است علاج آن رمیده الفت را

5 به گنج های گهر سرفرو نمی آرد کی که یافت سر رشته قناعت را

6 جنون کامل ما از بهار مستغنی است چه حاجت است نمک، شورش قیامت را؟

7 ز دست بسته گره وا نمی شود صائب مکن دراز به هر سفله، دست حاجت را