مده در جوش گل چون لاله از از صائب تبریزی غزل 437

1 مده در جوش گل چون لاله از کف میگساری را که نعل از برق در آتش بود ابر بهاری را

2 ندارد دیده پاک آبرویی پیش او، ورنه به شبنم می دهد گل منصب آیینه داری را

3 قیامت می کند در ترکتاز ملک دل، گویا ز طفل شوخ من دارد فلک دامن سواری را

4 بیابان گردی مجنون ز نقصان جنون باشد که سنگ کودکان باشد محک کامل عیاری را

5 گهر گرد یتیمی را دهد در دیده خود جا به چشم کم مبین زنهار گرد خاکساری را

6 اگر از پرتو خورشید روی دل طمع داری مده چون شبنم از کف دامن شب زنده داری را

7 چه سازد سختی دوران به جان سخت ما صائب؟ ز تیغ کوه پروا نیست کبک کوهساری را