1 خوش آن رهرو که دایم چون فلک بر خویش می گردد که بر خود هر که گردد بیش، شوقش بیش می گردد

2 مجرد شو که برق بی مروت با جهانسوزی زبی برگی چراغ خانه درویش می گردد

3 به قسمت صلح کن زنهار از جمعیت دنیا که آب گوهر از دریا نه کم نه بیش می گردد

4 مخور چون ساده لوحان روی دست نعمت الوان که رگ زین خون فاسد شاهراه نیش می گردد

5 مشو زنهار غافل از ورق گردانی دنیا که اسباب فراغت مایه تشویش می گردد

6 چرا از نارساییهای طالع دلگران باشم؟ که از بیطاقتی خون در رگ من نیش می گردد

7 نشد حال دل مجروح من بر هیچ کس روشن که خط ژولیده می باشد قلم چون ریش می گردد

8 ترا دل واپسی دارد زمین گیر گرانجانی وگرنه صدهزاران رهنما در پیش می گردد

9 مرا زان گوشه میخانه افتاده است خوش صائب که هر کس پای خود در وی نهد بیخویش می گردد