محبوس آسمان چه پروبال از صائب تبریزی غزل 4174

1 محبوس آسمان چه پروبال واکند در زیر سنگ سبزه چه نشو ونما کند

2 از بس درشت می رود این توسن فلک وقت است بند بند من از هم جدا کند

3 انجام کار ما و غم یار روشن است یک شمع بی زبان چه به چندین صبا کند

4 سر رشته حیات چو از دست رفت رفت زلف ترا ز دست کسی چون رها کند

5 نسبت به مد شکوه ما زلف نارساست عمر خضر به شکوه ما کی وفا کند

6 باد خزان که خار به چشمش شکسته باد فرصت نداد غنچه ما چشم واکند

7 زودآ که در قلمرو شهرت علم شود هرکس سخن به طرز تو صائب اداکند