کند لیلی چنین گر جلوه مستانه از صائب تبریزی غزل 451

1 کند لیلی چنین گر جلوه مستانه در صحرا شود هر لاله بر مجنون من میخانه در صحرا

2 گرفتار محبت روی آزادی نمی بیند که موج ریگ زنجیرست بر دیوانه در صحرا

3 بیابان را غزالی نیست بی خلخال چون لیلی ز زنجیر جنون پاشیدم از بس دانه در صحرا

4 تو کز دیوانگی بی بهره ای، دریوزه می کن که ما را چشم شیرست آتشین پیمانه در صحرا

5 نگردد غافل از احوال عاشق عشق در هجران شود داغ غریبی شمع بر پروانه در صحرا

6 نمی گردید یاد شهر، مجنون مرا در دل اگر می داشتم از سنگ طفلان خانه در صحرا

7 نمی اندیشد از ژولیده مویی هر که مجنون شد که دارد پنجه شیران مهیا شانه در صحرا

8 مخور ز اندیشه روزی دل خود چون شدی مجنون که بهر وحشیان کم نیست آب و دانه در صحرا

9 مهیا ساز از داغ جنون مهر سلیمانی نشست و خاست کن با دام و دد، یارانه در صحرا

10 چو مجنون در سرم تا بود شور عشق، می آمد صفیر نی به گوشم نعره شیرانه در صحرا

11 به حرص شهریان صد خانه زر برنمی آید ز ابرام گدایان داشت حاتم خانه در صحرا

12 به چشم هر که چون مجنون پرست از جلوه لیلی بود هر گردبادی محمل جانانه در صحرا

13 مکن در کار میزان جنون سنگ کم ای مجنون گریزی چند از اطفال، نامردانه در صحرا؟

14 کنون از سایه من می رمد آهو، خوشا روزی که از ناف غزالان داشتم پیمانه در صحرا

15 ز یاد خیمه لیلی همان روزم سیه باشد اگر با دیده آهو شوم همخانه در صحرا

16 ز سودا آنچنان صائب به وحشت آشنا گشتم که خضر آید به چشمم سبزه بیگانه در صحرا