مگذار بر زمین دل شبها پیاله از صائب تبریزی غزل 744

1 مگذار بر زمین دل شبها پیاله را از باده برگ لاله کن این داغ لاله را

2 نتوان ز من گرفت به عمر دراز خضر کیفیت بلند شراب دو ساله را

3 ساقی چنان خوش است که گر می کمی کند پر می کند به گردش چشمی پیاله را

4 اشک است غمگسار دل داغدیدگان شبنم کند خنک جگر گرم لاله را

5 تأثیر ناله در دل سنگین فزونترست در کوه، جلوه های دوبالاست ناله را

6 پروانه نجات بود درد و داغ عشق شیرازه کن به رشته جان این رساله را

7 رویی کز او ستاره من سوخت چون سپند در خون کشید مردمک چشم هاله را

8 نتوان به چشم یار ز شوخی نگاه کرد وحشت بود ز سایه خود این غزاله را

9 رخسار او ز گریه من خط سبز یافت خون مشک می شود به جگر برگ لاله را

10 صائب توان به زور شراب کهن کشید از سینه ریشه های غم دیرساله را