لعلت به خنده پرده گل را از صائب تبریزی غزل 1986

1 لعلت به خنده پرده گل را دریده است آیینه از رخت گل خورشید چیده است

2 نظاره تو تازه کند داغ کهنه را این لاله گویی ز دل آتش چکیده است

3 اسباب تیره بختی ما دست داده است تا سرمه ات به گوشه ابرو رسیده است

4 کار تو نیست چاره درد من ای مسیح این شیوه را تبسم او آفریده است

5 ما برق را بر آتش غیرت نشانده ایم سیماب در قلمرو ما آرمیده است