شراب لعل می سازد عرق راروی گلگونش از صائب تبریزی غزل 4955

1 شراب لعل می سازد عرق راروی گلگونش قدح لبریز برمی گردد ازلبهای میگونش

2 ز طوق خویش سازد حلقه نام سرو راقمری درآن گلشن که گردد جلوه گر شمشاد موزونش

3 غبارش لاله گون خیزد، نسیمش گلفشان باشد به هر خاکی که افتد پرتو رخسار گلگونش

4 قدح را شوق آن لب شهپر پرواز می بخشد به ساقی احتیاجی نیست در بزم همایونش

5 چه پروا دارد از سنگ ملامت دشت پیمایی که از پیشانی واکرده باشد بر مجنونش

6 اگر شیرین ز ناز و سرکشی آتش عنان گردد کند فرهاد راممنون به عذر لنگ، گلگونش

7 چه لازم دورکردن از حریم خود سپندی را که بی آرامی دل می برد از بزم بیرونش

8 مرا رعنا غزالی می کشد درخاک و خون صائب که جای گرد، مجنون خیزد از دامان هامونش