خضر را گر سبز آب زندگانی از صائب تبریزی غزل 1142

1 خضر را گر سبز آب زندگانی کرده است عالمی را زنده دل آن یار جانی کرده است

2 از خس و خار تمنا جلوه آن گلعذار سینه ها را پاک از آتش عنانی کرده است

3 در جواب غیر از دستش نمی افتد قلم آن که یاد ما به پیغام زبانی کرده است

4 در کهنسالی ز نسیان شکوه کافر نعمتی است تلخ، پیری را به من یاد جوانی کرده است

5 جز گرفتاری سخنسازی ندارد حاصلی طوطیان را در قفس شیرین زبانی کرده است

6 صبح را پاس نفس دل زنده دارد جاودان شمع، کوته عمر خود ز آتش زبانی کرده است

7 گریه تلخ است چون گل حاصلش از زندگی عمر خود هر کس که صرف شادمانی کرده است

8 رفتنش بر ماندگان باشد سبک چون برگ کاه در حیات آن کس که بر دلها گرانی کرده است

9 نیست ممکن صائب از خلوت قدم بیرون نهد هر که تسخیر پریزاد معانی کرده است