1 گوشه گیران کامیاب از عالم بالا شوند فکرها در گوشه گیری آسمان پیما شوند

2 توتیای چشم روزنها بود نور چراغ دل چو روشن گشت اعضا سر بسر بینا شوند

3 قطره ما چون صدف روزی که بگشاید دهن تا چه دریاها درین یک قطره ناپیدا شوند

4 صاف کن آیینه دل را درین بستانسرا تا سراسر برگها چون طوطیان گویا شوند

5 محو شد در روی او هر چشم بینایی که بود اختران در پرتو خورشید ناپیدا شوند

6 در میان این گهرها رنگ سنگ تفرقه است چون به بیرنگی رسند این گوهران یکتا شوند

7 شد پریشان مغز ما از فکر، صائب کو جنون؟ تا چو دستار این بلاها از سر ما واشوند

8 سالها اهل سخن باید که خون دل خورند تا چو صائب آشنای طرز مولانا شوند