می پرد چشم به خال لب جانانه از صائب تبریزی غزل 540

1 می پرد چشم به خال لب جانانه مرا حرص چون دام فزون می شود از دانه مرا

2 ابر را تشنه دریا، گهرافشانی کرد حرص می بیش شد از گریه مستانه مرا

3 می شود وحشت مجنون ز غزالان افزون کرد بیگانه ز خود معنی بیگانه مرا

4 تشنه گوهر سیراب، صدف را چه کند؟ دل تسلی نشد از کعبه و بتخانه مرا

5 نیست از گرد علایق اثری در دل من می رود صاف برون سیل ز ویرانه مرا

6 نکند شبنم گل ریگ روان را سیراب نتوان سیر ز می کرد به پیمانه مرا

7 با جنون فارغ از آمد شد مردم شده ام چون کمان، زور بود قفل در خانه مرا

8 می زنم یک تنه بر قلب فلک ها چون آه کوتهی گر نکند همت مردانه مرا

9 در خرابات مغان دیده من باز شده است خط پیمانه بود ابجد طفلانه مرا

10 از گره هیچ گره باز نگردد صائب چه گشادی شود از سبحه صد دانه مرا؟