سر بر فلک ز همت والا کشیده از صائب تبریزی غزل 5781

1 سر بر فلک ز همت والا کشیده ام تسبیح را ز دست ثریا کشیده ام

2 هرگز نشد که بر سر حرف آورم ترا من کز دهان غنچه سخن وا کشیده ام

3 گرکوه بیستون طرف بحث من شده است در خاک و خون به موی مدارا کشیده ام

4 نیسان چرا گهر نکند قطره مرا؟ کم محنتی ز تلخی دریا کشیده ام؟

5 از پا کشند بی ادبان خار را و من از خار راه او ز ادب پا کشیده ام

6 از خاکمال حادثه ایمن نبوده ام چون سایه رخت خویش به هر جا کشیده ام

7 بارست بر تجرد من تهمت لباس داغم که پا به دامن صحرا کشیده ام!

8 صائب دچار نشتر الماس گشته است بیش از گلیم خویش اگر پا کشیده ام