وقت است سربرآورد از خاک، از صائب تبریزی غزل 799

1 وقت است سربرآورد از خاک، لاله ها آید ز زور باده به گردش پیاله ها

2 گردید تازه، داغ فرورفتگان خاک در چشم و دل مرا ز تماشای لاله ها

3 دیوانگی است سلسله پای کودکان وحشت نمی کنند ز مجنون غزاله ها

4 در دور عارض تو چو اشک از نظر فتاد ماهی که بود مردمک چشم هاله ها

5 تا دل ز داغ ساده بود، فرد باطل است بی مهر، اعتبار ندارد قباله ها

6 هر چند نی به ناله ز دلها گرهگشاست از بند خود خلاص نگردد به ناله ها

7 بر صفحه عذار بتان، نقطه های خال در مصحف مجید بود چون جلاله ها

8 صائب به چشم هر که شد از فکر خرده بین در هیچ نقطه نیست، نباشد رساله ها