وقت آن کس خوش که لب را بر از صائب تبریزی غزل 1215

1 وقت آن کس خوش که لب را بر لب پیمانه بست جبهه را چون خشت بر خاک در میخانه بست

2 با سیه چشمان نمی جوشد دل مجنون ما داغ خونها خورد تا خود را بر این دیوانه بست

3 وعده بوس آرزوی تشنه را در خواب کرد دیده این طفل را شیرینی افسانه بست

4 گر ملایم بگذری از مشهد ما عیب نیست شمع نخل موم بهر ماتم پروانه نیست

5 چون نپیچاند به افسون دست گستاخ مرا؟ زلف طراری که بتواند زبان شانه نیست

6 خاک ما از عافیت آباد خاموشان بود حرف نتوان بر لب ما چون لب پیمانه بست

7 می کنی منع سرشک از دیده خونبار من جز تو ای مژگان که در بر روی صاحبخانه بست؟

8 محتسب دست تعدی گر چنین سازد دراز در گلوی شیشه خواهد سبحه صد دانه بست