آن خال لب ستاره صبح قیامت از صائب تبریزی غزل 1871

1 آن خال لب ستاره صبح قیامت است عمر دوباره سایه آن سرو قامت است

2 آنجا که آفتاب حوادث شود بلند در ابر می گریز که حصن سلامت است

3 بر قدر محنت است اگر پله ثواب ما را ثواب کعبه ز سنگ ملامت است

4 ما را امید کام دل از زلف یار نیست گر می دهد به ما دل ما را، کرامت است

5 این تخم توبه ای که تو در خاک کرده ای موقوف آبیاری اشک ندامت است

6 هر شاخ گل که جلوه درین باغ می کند از خاک برگرفته آن سروقامت است

7 خاکت به سر، که چوب عصا در ره طلب یک گام پیشتر ز تو در استقامت است

8 صائب جواب آن غزل است این که گفته اند مصحف سفید گشت، نشان قیامت است